اثر تمرین هوازی میان‌مدت بر نشانگرهای آپوپتوز در سلول‌های عضلانی قلب موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه ­و هدف: آپوپتوز نقش عمده‌ای در فرآیند بیماری‌های قلبی ناشی از دیابت دارد، اما اثرات انجام تمرینات میان‌مدت بر آپوپتوز سلول­های قلب افراد دیابتی مشخص نیست. هدف این پژوهش بررسی تمرینات میان‌مدت بر نشانگرهای آپوپتوز سلول­های عضلانی قلب موش­های صحرایی دیابتی­شده با استرپتوزوتوسین بود. مواد و روش­ها: 40 سر موش، به‌طور تصادفی به ­4­ گروه کنترل، ­دیابتی، تمرین­ و ­تمرین+دیابت تقسیم شدند. جهت القای دیابت، از تزریق استرپتوزوتوسین­(mg/kg55) استفاده شد. 14 روز پس از تزریق، توسط گلوکومتر سطح قندخون ناشتا اندازه­گیری شد و پس از تائید القای دیابت، پروتکل به مدت ­4 ­هفته اجرا گردید. گروه­های تمرینی به مدت 4 هفته ­(5­جلسه در هفته) با سرعت ­18-15­ متر ­در ­دقیقه و مدت ­44-25­ دقیقه دویدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، پس از بی‌هوشی، عضله قلب برداشته­ شد. سطوح Fas محلول (sFas)، لیگاند Fas (FasL) و Bcl-2 توسط الایزا مورداندازه‌گیری قرار گرفت. نتایج: القای دیابت در گروه­ کنترل موجب افزایش معنادار سطوح ­sFas­ و ­FasL (05/0p<) و عدم‌تغییر sFas/FasL و سطوح Bcl-2 شد. در گروه­های غیردیابتی، اجرای ­4­ هفته تمرین موجب کاهش معنادار sFas/FasL (05/0p<)، عدم‌تغییر sFas،­FasL و ­Bcl-2 شد. 4­ هفته تمرین در گروه­های دیابتی نیز موجب کاهش معنادار FasL (05/0p<)، عدم‌تغییر ­sFas ­و ­sFas/FasL و Bcl-2 شد. نتیجه­گیری: داده­ها اثر پیش‌رونده آپوپتوز ناشی از دیابت بر بافت قلب را تائید می­کند و نتایج نشان می­دهد که احتمالاً با تمرینات منظم هوازی می­توان به‌عنوان یک روش غیردارویی برای کاهش عوارض آپوپتوز ناشی از دیابت در بافت قلب افراد دیابتی استفاده کرد.